ලඞකා අක්ෂය අධ්‍යයන කවය

බ්ලුමැන්ඩල් කුණු කන්ද යටත්  මල් පිපෙනවා

ලස්සන මල් පිපෙනවා

අබ සොයාන කිසාගෝතමී

පාරෙ සරනවා

කිසාගොතමිලා

පාරෙ සරනවා

ගංවතුරට ගහගෙන යන අපි

ගිනි අව්වෙත් පිච්චි පිච්චි

කදෝපැනි එලි වියන යට

සිහින තාරකා පෙලහරකට

ගොඩවෙන්නට

දිලිසෙන්නට

පෙරුම් පුරනවා

 

ඉතිහාසය ප්‍රොඩ කටහඩින්

විද්යුතයේ මාර්කට් වෙනවා

අසපුවේ දොර හෙමිහෙමිහිට

දාහේ පටි වලින් අරිනකොට

දහම් දීපය තොල් මතුරනරට

හැමදාමත් ප්‍රශස්ති ගී

පටාචාරා පිළිකන්නට වැද සුසුම් හෙළනවා

කඳුළු සලනවා

 

දේශප්‍රේමි ප්‍රාඩෝ රථ පෙළ

විදුලි වේගයෙන් ඉගිලෙනවා

දේශප්‍රේමි අපි බස් රථයේ

තනිකකුලෙන් මිරිකෙන කොට

හැමදාමත් ප්‍රශස්ති ගී

සසර කෙටි අපි නිර්වානෙට පිං අයදිනවා 

ආචාර්ය වික‍්‍රමබාහු කරුණාරත්න.
05.07.2010

    

දැන් නම් නියම අවස්තාවක් තියෙනවා කියා නොකියන අවස්තාවක් වාමාංශිකයින්ගේ ඇත. දේශපාලනික යමක් සිදු කිරීමේදී තමන්ගේ නොහැකියාව වසා ගැනීම හා අවස්තාවාදීව ප්‍රවිශ්ඨ වීම සදහා ලංකා දේශපාලනය තුල මෙම වචන කොතරම් නම් පාවිච්චි කරන්න ඇත්ද? මෙය බිදී ඇවිත් තියෙන්නේ දේශපාලනකය කිරීම සදහා වන විෂයික තත්ව මෝරන විට එය දේශපාලන ගමන් මගතට යහපත්ව භාවිතා කල හැ කි බව කියන මාක්ස්වාදී දාර්ශනික විග්‍රහයෙන් බව හැගේ.
       නමුත් ඒ වන සූදානම දේශපාලනික කන්ඩායම් හා සංවිධාන තුල තිබේද යන්න වෙසෙසින්ම සොයා බැලිය යුතුය. එය බොහෝ විට එසේ නොවේ. මෙය සාමානයයෙන් තනිව දැනීම හා පොදුවේ දැනීම යනුවෙන් කාරනා දෙකකි. තනිව දැනීම යනු තම මතවාදය තුල දැනීමයි. පොදුවේ දැනීම යනු සමාජීයව දැනීමයි. තම මතවාදයන් හා දර්ශනයන්  ඛණ්ඩනය කරමින් එකක් විය යුතු යැයි අවස්ථාව භාවිතා කරල යුතු යැයි බාහිරින් ප්‍රකාශ කල ද එය අත්‍යන්තයෙන් සිදුවන අවස්තාවන් කීයක් හෝ පැමිණ නැත. කාගෙ කාගෙත් කිල්ලෝට වල හුණු තබාගෙන පැමිණ ආඩි 7 දෙනාගේ කැද හැලි සකස් කල හැකිය. ඉන් වැඩක් වන්නේ නැත.
     දැන් නැවත අවකාශයක් නිර්මානය වෙමින් තිබේ. ඒ යුද්ධයෙන් පසුව ආණ්ඩුවට මුදල් නැතිවීම තුල ජනතාව වෙහෙසට පත්ව ආණ්ඩුව විවේචනය කිරීමේ අවස්තාවයි. මෙම අවස්තාව හිමි වන්නේ කාටද? නැවත වතාවක් ප්‍රශ්න කරමි. මෙම අවස්තාව හිමි වන්නේ කාටද? ප්‍රශ්න කිරීමේ අවස්තාව හිමි වන්නේ සාමානය ජනතාවටය.
      සාමානය ජනතාවට හිමි එපාවීම හා කලකිරීම හා උද්වේගය භාවිතා කල හැකි ආකාරයේ සුදුසුකම් ඇති වාමාංශික සංවිධානයක්, හැඩයක් හෝ විකල්ප සංවිදානයක් හැඩයක් පෙන්වා දියව්... නැත. ඒ නිසාය මේ ගොඩනැංවීමට කරන උත්සාහය.. ඉතා හොද පිලිතුරකි. නමුත් වචන එලියට පැන්නාට වැඩක් නැත.  වන්නේ ලංකා සමා‍ජයේ ‍වාමාංශික හා විකල්ප දේශපාලනික භාවිතයන් හැම විටම බලාපොරොත්තුව සිටින්නේ අවකාශ භාවිතය සදහාය. 30 ගණන් වල සිට මේ දක්වා ලංකා දේශපාලනයේ මේ අවකාශයන් මතුවීම සාමාන්‍ය ස්වභාවයක්ව පැවතුනි. මේ අවස්ථාවන් හදුනා ගනිමින් ඒ හිදැස් හෝ අවකාශයන් සදහා යම් දේශපාලනික භාවිතයන් බැස්සවීමේ සිහිනයෙන් 2010 අපිදු පෙලෙන්නෙමු.

      පොදු වාමාංශික හා වික්ලප එකතුවක් පෙරමුණක් ආදී වශයෙන් වන සිහින දශක ගනනක් දැක ඇතත් එය සිදු නොවීමේ හෝ බාගෙට සිදුවී එහි පුතිඵල දක්ෂිණාංශිකයින් හෝ සාමාන්‍යයන් ලබාගත් අවස්ථා ගණන එකක් නොවේ. මෙය බොහෝ විට ලබාගත් දෙයක් බව ට නොවෙ ලබා දුන්නක් බවට ද පත්ව ඇත. එහි ස්වාභාවය කොතෙක් ද යත් එය අනිවාර්ය කාරනයක් ලෙස සමාජය තුල පෙරලීමකදී පෙනී යයි. මේ අයුරින් බලන විට ලංකාවේ විකල්ප හා වාමාංශිකයින් සිදු කර ඇත්තේ පෙරලීමක් වෙනුවෙන් උදව් කිරීමක් පමණි. පැරණි වාමාංශික භාවිතයන් වල යම් ගොඩනැගීම් තිබුනද විකල්ප හා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ධාරාවේ සහ වෙනත් සංවිධාන වල මේ ගොඩනැගීම් දැකිය නොහැකි විය. ගොඩනැගීම් ඇති කරන ලද සංවිධාන සිය ගොඩනැංවීම් සමස්ථය පවුල්ගත කර ගන්නා ලදී.

පහත පළවන්න හරියටම මීට වරකට ඉහතදී මවිසින් ලියන ලද්දකි. එහි අන්තර්ගත වන්නේ ඒ මොහොතේ මා අත්දකින ලද හැඟීම් සමුදායක් වචනයට නැංවීමට දරන ලද්දාවූ උත්සාහයකි. සමහරවිට ඔබ ඒ කාළයේ මෙය කියවා තිබෙන්නට පුළුවන. නමුත් වසරකට පසුවද නැවත වරක් එය කියවීමට මා බවට ආරාධනා කරන්නේ අප ගෙවමින් සිටින මේ මොහොතට එහි කිසියම් අදාලත්වයක් ඇතිදැයි යන්න සිතිය යුතු යැයි මා සිතන බැවිනි.

දිනය - 2009. 05.19
වේලාව - රාතී‍්‍ර 11.17

විධිමත්ව යමක් ලිවීමට තරම් නිශ්චිතාවයකින් තොරව මේ මොහොතේ මා දරා සිටින්නාවු අවිධිමත් ශෝකය, දුක, සතුට, පී‍්‍රතිය වැනි භාෂාත්මක කියවීමකට රාමුගත කරගත නොහැකි හැඟීම විසින් අපහසුතාවයට, වියවුලට සහ උදාසීනත්වයට ලක්ව සිටින මා එසේ තිබියදීත් මෙම ලිවීම ආරම්භ කරන්නේ භාෂාවට නැංවිය නොහැකි අසීමිතභාවය වචනය නැංවූවිට සීමාසහිත වීමෙන් බිහිවන ආඛ්‍යානය විසින් ඊට පෙර නොවූ ගල් ගැසුනු අර්ථය ජනනය කරන්නේය යන පදනමේ සිටය. එබැවින් මේ වූකලි මට දැනෙන මේ යැයි කිව නොහැකි හැඟීමක් නිසා දැනෙන අපහසුතාවයට භාෂාව තුල කුමණ හෝ පිලිතුරක් සොයායමින් විසඳුමක්, සහනයක් ලබාගැනීමට දරන උත්සාහයකි. එසේ නොවූවහොත් මේ හැඟීම විසින් ඇතිකර ඇති උදාසීනභාවය මාගේ සාමාන්‍ය එදිනෙදා පැවැත්ම තර්ජනයට ලක්කරයි. එබැවින් මේ සත්‍යය සොයා යාමක් නොව වියුක්ත හැඟීම් සමුදායක් භාෂාත්මක ආඛ්‍යානයක් තුල සීමා සහිත කිරීමට දරන උත්සාහයකි (භාෂාවට පිටතින් වන සත්‍යයක් නොමැති බැවින් ලිවීමට පෙර තිබූ යම ලිවීමෙන් අනතුරුව තවදුරටත් නොපවතින බව මම දනිමි. නිශ්චිතව කුමක්දැයි නොදන්නා දෙය ආඛ්‍යානගත කිරීමෙන් පෙර පැවති වියවුල නිමවී නව සැනසිලිදායක අර්ථය පමණක් ඉතිරි වනු ඇත).

අද දිනය තුල මා දන්නා හඳුනන දෙදෙනකු අවස්ථා දෙකකදී පැවසූ වාක්‍ය දෙකක් ඔවුන් තුලද වන මා දරා සිටින වියවුල් සහගත හැඟීමට සමාන දෙයක ප‍්‍රකාශනයන් යැයි මට සිතේ.

1. ”ඇයි මිනිස්සු මේ තරම් රතික්‍ද්ක්‍දා පත්තු කරන්නේ, දෙපැත්තෙම මැරුනෙ අපේ මිනිස්සු නේද ?’
2. ”මොනව වූනත් ප‍්‍රභාකරන්ගෙ මිනියෙ මූණ දැක්කම මට හෝස් ගාල ගියා..”

මේ මොහොතේ පවතින සිදුවීම් අනුක‍්‍රමණයන්ද ගල් ගැස්විය යුතු යැයි මට සිතෙන්නේ පසු අවස්ථාවක මෙම සිදුවීම් මීට වඩා වෙනස් ලෙස ආඛ්‍යානගතවී තිබිහැකි (එය අනිවාර්යතාවයකි,  අප අතීතය කියවන්නේ වර්තමාන මොහොතේ සිටය) බැවිනි. එවිට මා විසඳුම හොයන මේ හැඟීමට පදනමක් නොමැති වනු ඇත (මා ගැලවීමට උත්සාහ දරන මේ හැඟීම පිලිබඳව ආදරයක්ද මා තුල පවතී, එය ගල්ගැස්විය යුත්තේ මේ ලිවීම අනාගත මොහොතක කියවීමේදී විඳින සෞන්දර්යය ?* වෙනුවෙනි).
              අද උදෑසන 9. 40 ට පාර්ලිමේන්තුවේදී ජනාධිපතිවරයා ජාතිය අමතා කථා කළේය. වසර 30 ක් තිස්සේ පැවති යුද්ධය ජයග‍්‍රහණය කළ බව නිල වශයෙන් ප‍්‍රකාශයට පත්කෙරින. මුළු රටම පසුගිය දින 2 පුරාවටම රතික්‍ද්ක්‍දා හඬ්න් ගිගුම් දෙයි. මිනිසුන් වාහනවල නැග ඉමහත් ආනන්දයකින් කෑකෝ ගසමින් පාරවල්වල ගමන් කරති. රටම කිව නොහැකි ආනන්දයක පසුවෙයි. අද දහවල් 1. 30 ට ප‍්‍රභාකරන්ගේ දේහය රූපවාහිනියේ පෙන්වන ලදී. ලංකාවට නව රජෙක් ලැබී ඇති බවත් ලංකාව ඉතිහාසයේ විශිෂ්ඨතම ජයග‍්‍රහණය උදාකරගෙන ඇති බවත්, මෙරට අනගිභවනීය යුගයක් කරා පිවිස ඇති බව පැවසෙයි.
            මා අත්විඳීන අවිනිශ්චිතභාවයට පසුබිමින් ඇත්තේ මෙම සිද්ධිමය කාරණාවන්ය. මේ සියලූ සිදුවිම් විසින් නිර්මාණය කරන හැඟීම මා මිතුරකු කී ලෙස ‘එකපාරටම සුනාමිය ආපු වෙලාවෙ ඇතිවුන මොකුත්ම නැති හිස් හැඟීම’ හෝ එම හැඟීමේ නෑයකු වියහැකි යම් හැඟීමක් වියහැක. මේ මොහොතේ මේ හැඟීම භාෂාවට නැංවීම මාගේ සහනදායී පැවැත්ම ආරක්‍ෂා කරගැනීමක් මෙන්ම මේ මොහොතේ සෞන්දර්ය මඟහැරී යාම වැලැක්වීමක්ද වෙයි. ඒ අරමුණින් යුතුව මසිතට එන පෙළගැස්වීමක් නැති සිතීම් කිහිපයක් පෙළට තබමි.
 

1. පරිපූර්ණ ජයග‍්‍රහණයක/ පරාජයක සෞන්දර්යය
සිය සටන පරාජයට පත්ව අවසානයක් කරා ළගාවී ඇති බව දනිමින්ම විනාශය අනිවාර්යතාවයක් බව දනිමින්ම අවසන් භටයා මියයන තුරුම සමස්ථ කොටි සාමාජිකත්වයම සටන් කරන ලදී. කිසිත් දිනන්නට නොහැකි බව දනිමින්ම ලක්‍ෂ 2 ක හමුදාවක් 350 ක පිරිසක් වටකොට ඇති බව දනිමින් නායකයා, ඔහුගේ පුත‍්‍රයා, සියලූ නායකයින් ඇතුලූ සියලූම සාමාජිකත්වය එකකු හෝ යටත් නොවී පළා නොගොස් (සියලූ නායකයින්ට පළා යාමට ඉඩ ප‍්‍රස්ථා  ඕනෑ තරම් අවස්ථා විය) සිය මරණය දක්වා සටන් කළහ. මීට පෙර එවැන්නක් චිත‍්‍රපට හෝ වීරකථාවල හැරෙන්නට මා අසා හෝ දැක නැත. එබැවින් මේ සමස්ථ සිදුවීම මට මහා සෞන්දර්යයක් ගෙනඑයි. පරිපූර්ණ අවසානයක්, පරිපූර්ණ පරාජයක් සාහිත්‍යයේ මිස සැබෑ ජීවිතයේදී අත්විඳින්ට සිදුවෙතැයි මම කෙදිනක හෝ සිතා නැත්තෙමි. සාහිත්‍ය කෘතියක අපූර්වත්වය මේ සිදුවීම තුල අන්තර්ගතව ඇතැයි මට සිතෙන්නේ එබැවිනි.

2. තුවක්කු පහත්වෙයි
ජාතික රූපවාහියේ දර්ශන පෙළකින් කොටසක් සංස්කරණය කොට විකාශය කළ CNN නාලිකාව පවසා සිටියේ ශී‍්‍ර ලංකාවේ දෙමළ අරගලය අවසානයකට පත්ව ඇති බවයි. රූපරාමුවේ දැක්වුනේ මුලතිව් සටන් බිමේදී ගිනි තබා විනාශ කරන ලද කොටි කාලතුවක්කුවක බැරලය ඈතින් පෙනෙන තල්ගස් දෙකක් පසුබිම්කොටගෙන පහත්වන අයුරුය.

3. 1989. 11. 13 දා රාති‍්‍රයේ ඇසුනු රතික්‍ද්ක්‍දා හඩ
මුළු කොළඹම සිංහ ධජ වලින් සරසා ඇත. මීට පැය 1/2 කට පෙරද වාහනවල නැගුනු තරුණයෝ උද්දාමයෙන් සිංහ කොඩි ළෙලවමින් කෑ කෝ ගසමින් මහපාරවල්වල ගමන් කළහ. තැන තැන පිරිස් සංගීතයට නටති. තී‍්‍ර රෝද රථවල ප‍්‍රභාකරන්ගේ මරණ දැන්වීම් අලවා ඇත. ‘පරලොවට ඊළම - ඊළමට පරලොව’ එහි ලියැවී ඇත. සියලූ ජනමාධ්‍ය, කලාකරුවෝ, භික්‍ෂූන් වහන්සේ, විද්වත්හු මහා ජයග‍්‍රහණය සමරති. හෙට ජාතික නිවාඩු දිනයකි. (89 නොවැම්බර් මාසයේ දවසක රාති‍්‍රයේද මෙවැනි රතික්‍ද්ක්‍දා හඬක් ඇසුනා මතකයි)

4. සතුට
ජනමාධ්‍ය පුරා රණ ගී, ජය ගී, උදාන ගී, ජාතිකාභිමානී ගී වලින් ගිගුම් දෙයි.

       යුද්ධය සිදුවන අතරතුරේදී කොටි පාලන ප‍්‍රදේශයේ සිට 35,000 ක් ජනතාව හමුදා පාලන ප‍්‍රදේශයට පැමිණ සිටි අවස්ථාවේ ප‍්‍රකාශයක් කරමින් තවදුරටත් බලා නොඉඳ අවසන් ප‍්‍රහාරය එල්ල කර භූමිය අත්කරගන්නා ලෙසත් එහිදී යම් ජීවිත වන්දියක් ගෙවීමට සිදුවන්නේ නම් එය ගෙවා සටන නිමකරන ලෙසත් පැවසූ විමල් වීරවංශ (නමුත් රජය එසේ පහර නොදුන් අතර ඒ හේතුවෙන් 215,000 ක් දිවි බේරුනි) සෑම විටම ජනාධිපතිවරයා අසලින්ම සිටිනු දැකිය හැකිවිය.
         මේ මොහොතේ අවිධිමත් ලෙස මසිතට ගලා එන සිතුවිලිය. මේවා ලියූ පමණින් වියවුල නොවිසඳෙයි (ලීවීම තුලම යම් ආඛ්‍යානයක් නිර්මාණය වෙමින් පවතිනු පෙනෙයි.) දැන් කළ යුත්තේ ලිවීම පරිපූර්නත්වයට පත්කිරීම/ වියවුල විසඳීම/ අර්ථය සීමා කිරීම යි.
          මා ඉපදුනු දිනයේ සිට අද දක්වාම මේ රටේ යුද්ධයක් පැවතුනි. ප‍්‍රභාකරන් නම් මිනිසෙක් මේ රටේ කොටසක වෙනම දෙමළ රාජ්‍යයක් පිහිටුවීම සඳහා සටන් කළේය. මරාගෙන මැරෙන බෝම්බ, ගම්පිටින් මිනිසුන් ඝාතනය කිරීම්, ආර්ථික මර්මස්ථානයන්ට එල්ලවූ මාරාන්තික ප‍්‍රහාරයන් ඇතුළු අතිශය අමානුෂික ප‍්‍රහාරයන් රැුසක් මැද අපි ජීවත්වීමු. ඔහුගේ බල ප‍්‍රදේශය අල්ලා ගැනීමට විවිධ අවස්ථාවල සිදුකළ මෙහෙයුම්, ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම්, ඔහුගේ ම්ලේච්ඡු ප‍්‍රහාරයන්ට පිලිතුරු ලෙස දෙමළ ගම්මානවලට පහරදී දෙමළ ජාතිකයන් ඝාතනය කිරීම්, සාකච්ඡුා, සටන් විරාම ගිවිසුම් සමඟ මේ කාලය ගෙවීගියේය. අපගේ ජීවිතයේ සෑම මොහොකටම සෑම නිමේෂයකටම මේ මිනිසා හා ඔහුගේ ව්‍යාපාරය බලපැම් සහගත විය (ඊළග මෙහොතේ පුපරන බෝම්බයකින් මා මිය යා හැකිව තිබිණ*. ප‍්‍රභාකරන් හුදෙක් අපගේ ප‍්‍රතිවාදියා පමණක් නොව අපගේ පැවැත්මේ, අපගේ සුඛ විහරණයේ, සාමකාමී හිඳීමේ, අපගේ සතුටේ ප‍්‍රතිපක්‍ෂය විය. අපගේ සතුට, දුක, ශෝකය, උන්මාදය, චිත්තපී‍්‍රතියද පැවතුනේ ඔහු සමඟිනි (මා මිතුරකුට අනුව ”අපිට රිදව රිදව අපිත් එක්ක අවුරුදු 30 ක් හිටපු මිනිහ”*. ආදරය/ වෛරය, හොඳ/ නරක, කලූ/ සුදු ආදී සියලූ ප‍්‍රතිපක්‍ෂයන්හි එකකට අනෙක නොමැතිව පැවතිය නොහැකිවාක් මෙන් අපගේ සාමාන්‍ය ජීවිතය සමඟ ප‍්‍රභාකරන් අවියෝජනීයව බැඳී සිටියේය. අපි ඔහුට අතිශයින් බිය විමු. ඔහුගේ ලේ පිපාසය  ඕනෑම මොහොතක මා ඇතුලූ මා ආදරය කරන කවුරුන් හෝ බිලිගත හැකිවිය.
         මේසාර්ට් ගේ ජිවිත කථාව ඇසුරින් නිපදවූ ඇමඩියුස් නම් චිත‍්‍රපටය මාගේ සිහියට නැගේ. මෝසාර්ට්ගේ දක්‍ෂතාවයට ඊර්ෂ්‍යා කරන නමුත් මෝසාර්ට්ට පමණක් දෙවන වන දක්‍ෂ සංගීතඥයකු වූ සැලියාරි නැමැත්තා මෝසාර්ටව විනාශ කිරීමට, පැරදවීමට, ඔහුගේ නිර්මාණ සොරාගැනීමට සිය ජීවිතයම කැප කරයි. නමුත් මෝසාර්ට් මියගිය පසු සැලියාරිට ජීවත්වීමට හේතුවක් නැතිවේ. මෝසාර්ට් නැතිවුවත් ලෝකය පවතී. ඔහු නැතැයි කියා කිසිවක් වෙනස් නොවේ. නමුත් මෝසාර්ට් නැතිව සැලියාරිට ජීවත්විය නොහැක. ඔහු ආත්මයේ මහා හුදෙකලාවකින් පීඩා විඳී. අවසානයේ ඔහු සියදිවි නසාගනී. සැබවින්ම මෝසාර්ට්ට වැඩියෙන්ම ආදරයකොට ඇත්තේ ඔහුට වෛර කළ සැලියාරිය.
          ශිශිරයේ මීදුම් වළාවන් අතරින් මතුවී එන මාගේ වීරයා හීත්ක්ලිෆ් මෙහිදී අමතක කළ නොහැක. ඔහු සිය ආදරය තමන්ගෙන් උදුරා ගත්තවුන්ගෙන් පළිගැනීමට සිය ජීවිතයම කැප කළේය. ඒ සියලූ උතත්සාහයන් සාර්ථක කරගත් පසු ඔහු මුහුණ දුන්නේ ආත්මය පහුරුගාන මහා හුදෙකලාවකටය. සියදිවි නසාගැනීම හැරෙන්නට වෙනත් විකල්පයක් ඔහුට නොවුනි. ඔහුට ඔහුගේ වෛරයෙන් තොරව පැවත්මක් නොවුනි. ඔහු මියයාමට සැලැස්වූ විනාශ කළ පිරිසට ඔහු වඩාත් ආදරයකොට තිබිණි. ආදරය/ වෛරය වෙන්කළ නොහැකි ද්වෛතයකි.
           දැන් අපට අපගේ වෛරය අවසන්ව ඇත. ප‍්‍රභාකරන් අවසන්ය. මේ රතික්‍ද්ක්‍දා හෙඬ්, අසීමිත පී‍්‍රතියේ, නිමක් නැති නිදහසේ තේරුම කුමක්ද ? දැන් අපිට, අපගේ කිසිදු කි‍්‍රයාකාරකමකට බාධාවක් නැත. මෙතෙක් ඔබ හා මා හමුවුයේ ත‍්‍රස්තවාදයට බියපත්වූ සමාජයක ප‍්‍රභාකරන් නම් අතුරු මුහුණත තුලිනි. දැන් අතුරු මුහුණත අවසන්ය. ඔබට ඍජුවම මා දැකිය හැක. අපගේ නම්හිම් නැති සංතෘෂ්ඨිය කෙළවර අපි අපගේ පැවැත්මේ තර්ජනයකට මහුණදී ඇතිතෙමු. දැන් බාධාවකින් තොරව නග්න ලෙස මා හමුවන ඔබට මුණගැසෙන්නේ කුමක්ද ? සියලූ ප‍්‍රබන්ධයන් අවසන්ව ගිය තැන ඔබ දකින්නේ මගේ හොඳකම්, බැරිකම්, දුෂ්ඨකම්, කුහකකම්, ම්ලේච්ඡුකම් සියල්ල නිරාවරණයව ඇති අයුරුය. මේවා වසා තැබූ අතුරු මුහුණත අවසන්ය. ඔබගේ ඒ සියල්ලද මට නිරාවරණය වෙයි. මෙවැනි සමාජයක් මහා බිහිසුනු අන්තරායකට මුහුණ දෙයි. මේ ක්ෂතිමය මොහොතේ උදාවද මේ අපි සමරන්නේ.. සිංහල සමාජය වඩාත් වෛරකළ/ ආදරය කළ මිනිසාගේ මරණය ගැන මීට වඩා බැ?රුම්ව සිතිය යුතු නොවේද ?

ප‍්‍රභාකරන්ගේ මරණය සෞන්දර්යයක් වන්නේ ඇයි ?
              ප‍්‍රභාකරන්ගේ මරණය මා නියෝජනය කරන පැරණි පන්නයේ ලෝකයේ එවැනි සිදුවීම්වල අවසානයයි. ජාතික රාජ්‍යය දියවී යමින් පවතින ලෝකයක ඔහු එය විශ්වාස කළේය. එවැන්නක් නිර්මාණය කිරීම සඳහා ඔහු රාජ්‍යයක් සමග සටන් කළේය. පැහැදිලිවම ඔහුගේ මතවාදය ජාතිවාදී විය. දෙමළ ජාතියේ ඵෙතිහාසික වේදනාවන්ට, සන්තාපයන්ට හා අසාධාරණයන්ට එකම විසඳුම ශක්තිමත් දෙමළ ඊළාම් රාජ්‍යයක් නිර්මාණය කිරීම යැයි විශ්වාස කළ ඔහු ආරම්භයේ සිටම මියයන මොහොත දක්වාම ඒ වෙනුවෙන් සටන් කළේය. යම්හෙයකින් ඔහු ඊළම දිනා ගත්තේ නම්  ඕනෑම ජාතිවාදියකුගේ මඟ යමින් අතිශය ඒකාධිපති, මර්ධනකාරී, ප‍්‍රජාපීඩක රාජ්‍ය තන්ත‍්‍රයක් නිර්මාණය කරනු ඇත. ඒ කෙසේ වෙතත් ඔහු ඊළමින් මෙපිට කිසිදු විසඳුමක් පිලිගත්තේ නැත. සටන මෙන්ම සාමය හරහාද ඔහුගේ අවසාන අභිප‍්‍රායවූයේ එයයි. මියයන තුරුම වෙනස් නොවූ අධිෂ්ඨානය එයයි. වර්තමාන ලෝකය තුල නොවෙනස් පැවතීම, අධිෂ්ඨානය වැනි වචනවලට අර්ථයක් නොමැත. ඝන වූ සියලූ දේ දියවී යන ලෝකයේ ජාතිය වෙළඳපොළ බවටද, නොවෙනස්වීම වෙනස්වන වෙළඳපොළ තත්වයන්ට අනුව වෙනස්වීම බවටද පත්වූ ලෝකයක ඔහු පැරණි පන්නයේ මිනිසෙකි. ඊළමෙන් මෙපිට කිසිවකට එකඟ නොවන්නේ නම් දිය හැකිව තිබූ එකම පිලිතුර ශී‍්‍ර ලංකා රජය විසින් ඔහුට ලබාදෙන ලදී. සිදුවිය හැකිව තිබුණේ දෙකෙන් එකක් පමණි. එක්කෝ ඊළම දිය යුතුය. නැතිනම් ඔහු මිය යා යුතුය. ඊළම දී රට දෙකඩ කිරීමට අකමැති වූ නිසා ඔහු මරා දැමිය යුතු වූ අතර එය එසේම සිදුවිය. (ඔහුත් සමග ඒ අරමුණ දරමින් මියෙන තුරුම සටන් කළ මේ රටේ පුරවැසි පිරිස එසේ කළේ ඇයි ? ඔවුන් එතරම් ආන්තික ආස්ථානයක් කරා ඇදීගියේ ඇයි ? යන්න කිසිදා මඟහැර යා නොහැකි ගැටලූවකි. යුධ ජයග‍්‍රහණ සැමරීම තුල ලංකාවේ කිසිදු ජනමාධ්‍යයක මුලතිවු සිට පැමිණි 250,000 ක ජනතාව එම සිදුවීමට මුහුණදුන් ආකාරය දැක්වෙන එකදු රූපරාමුවක් හෝ කොටි සංධිානයෙන් කැඞී රජයට එක්ව ඇමතිධූර බාරගත් අයගේ හැර වෙනත් කිසිදු දෙමළ ජාතිකයකුගේ ප‍්‍රතිචාරයක් සඳහන් නොවීමද සැලකිය යුතුය)
කෙසේ නමුත් පැරණි පන්නයේ රාජ්‍ය සිතීමේ අවසානයක් මේ සමඟ සනිටුහන් වෙයි. රජය ශී‍්‍ර ලංකා රාජ්‍ය පිලිබඳ මතවාදය සිය ප‍්‍රචාරණ යාන්ත‍්‍රණය තුල යුධඋපක‍්‍රමයක් ලෙස (යුද්ධයක් කිරීමට ජනතාවගේ සහාය ලබාගැනීමට එය කළ යුතු වන අතර ඇමරිකාව ඇතුලූ සෑම රටක්ම එය සිදු කරයි) ඉදිරියට ගෙන ආ නමුත් දකුණ වෙළඳපොළ යාන්ත‍්‍රණයට හසුවූයේ මීට බොහෝ පෙරය. දකුණේදී ජාතිය වෙළඳපොළ අළෙවිකරණ උපක‍්‍රමයක් පමණකි. යම්හෙයකින් උතුරටද මේ වෙළඳපොළ යාන්ත‍්‍රණය පැතිරගියේ නම් ප‍්‍රභාකරන් සමඟ මිය යාමට එකදු මිනිසකු හෝ ඉතිරි නොවනු ඇති අතර ප‍්‍රභාකරන්ද එය මනාව වටහාගෙන වෙළඳපොළ බලපෑමෙන් සිය බලප‍්‍රදේශයේ ජනතාව දැඩිව ආරක්‍ෂා කරගත්තේය. මේ බව රජයද මනාව වටහාගෙන ඇති බව පෙනී යන්නේ මෑතකදී මාතලේ කොටස් වෙළඳපොළ ශාඛාව විවෘත කරමින් බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා සිදකළ ප‍්‍රකාශයකිනි. ”අපි යුද්ධයෙන් කළේ වෙන මුකුත් නොවෙයි, මෙතෙක්කල් උතුරේ විශාල ප‍්‍රදේශයක් සමස්ථ ආර්ථික යාන්ත‍්‍රණයෙන් බැහැරව පැවතුනා, අපි කළේ ඒ ප‍්‍රදේශය මේ ආර්ථික යාන්ත‍්‍රණයට ඇතුල් කරන එකයි”, ඔහු කියා සිටියේය. මේ අනුව සිංහල ජාතිවාදීන් කෙතරමි කෑමොර ගැසුවද (1976 දී යාපනය විශ්ව විiාලයට වෛi පීඨයක් ලබාදීමට පවා මොවුහු විරුද්ධ වූහ) නුදුරේදීම උතුරේ ප‍්‍රදේශ සීඝ‍්‍ර වෙළඳපොළකරණයකට ලක්වනු ඇති අතර ඒ සඳහා පාලම්, මහාමාර්ග, විදුලිය ඇතුලූ බොහොමයක් යටිතල පහසුකම් සැලසෙනු ඇත. නැවත දෙමළ ජාතිකවාදය ඉස්මතුවීම වැලකී එය වෙළඳපොළ යාන්ත‍්‍රණය තුල දියකර දැමෙනු අතර සිංහල ජාතිවාදීන්ගේ මතය ජයග‍්‍රහණය කළහොත් පමණක් දෙමළ සටන නැවත පණ ලබනු ඇත. කෙසේ නමුත් පැරණි පන්නයේ සිතීමක් තුල දෙමළ ජාතියේ ඵෙතිහාසික අසාධාරණයට පිලිතුරක් ලබාගත හැකිව තිබූ අවසන් අවස්ථාවද මේ අනුව අහිමිවී යනු ඇති අතර තවදුරටත් එවැනි ඉල්ලීම් කිරීමට ජාතිකත්වය මත පදනම්වූ ඝනීභූත දෙමළ සිතීම අවසන් වනු ඇත. මේ අනුව ක්‍භභ නාලිකවේ පෙන්වූ තල්ගස් අතරින් කාලතුවක්කු බැරලය පහත්වන රූප රාමුව අතිශය සංකේතාත්මතය.
              කෙසේ නමුත් මේ අවසන් සටන සෞන්දර්යාත්මක යැයි මා සිතන්නේ එම පැරණි සිතීමේ අවසන් සටන මෙය වූ බැවිනි. තවදුරටත් ධීරත්වයට, නොවෙනස්වීමට අනාගතයක් නැත. නමුත් අපේ අතීතකාමයන් අපව තවදුරටත් ඊට ආශක්ත කරයි. ප‍්‍රභාකරන් ඇතුලූ පිරිස එහි අවසන් විශිෂ්ඨ නිර්මාණය සම්පූර්ණ කළහ.

හෘද සාක්‍ෂිය
            මේ දිනවල බෙහෙවින්ම කියැවෙන දුටු ගැමුණු රජුගේ පුරාවෘතයේ එක් වැදගත් සිදුවීමක් කෙරෙහි අවධානය යොමු කරමි. එළාර ඝාතනය කොට අනුරාධපුරය විජයග‍්‍රහණය කිරීමෙන් අනතුරුව දුටුගැමුණු දුකට පත්වූ බවත් තමන් විසින් ඝාතනය කළ සතුරන් පිලිබඳව ඔහු මහත් වේදනාවට පත්වූ බවත් පුරාවෘතවල කියැවෙයි. ගණනාථ ඔබේසේකර පවසන ආකාරයට මෙම පුරාවෘතයන් තුල මෙම සිද්ධිය නිර්මාණය වීමෙන් නිරූපනය වන්නේ හෘදසාක්‍ෂිය සම්බන්ධයෙන් ගැමි බෞද්ධයා තුල වූ දැක්මයි. එය පැරණි ගැමි බදුදහමේ සාරය ඉවත්කෙරුනු නූතන විෂයමාලාගත නාගරික බුද්ධාගම තුල අන්තර්ගත නොවන්නකි. වර්තමාන යුධ ජයග‍්‍රහණ සැමරුමේදී නෑසී මියගොස් තිබුණේ මෙම හෘදසාක්‍ෂියයි. ‘මොනව වුනත් මගෙ පපුව හෝස් ගාල ගියා’ යනුවෙන් කී මා මිත‍්‍රයා නියෝජනය කළේ හෘදසාක්‍ෂිය දරාගත් ඒ අතිශය සුලූ පිරිසයි.  ඕනෑම සමාජයකට හෘදසාක්‍ෂිය අතිශයින්ම වැදගත්ය. හෘදසාක්‍ෂියක් නැති මිනිසකුට කළ නොහැක්කේ කුමක්ද ? කෙනෙකුගේ හෘද සාක්‍ෂිය විසින් අප තුල නිර්මාණය කරන අතිශය සංවේදී චිත්තාවේගයන් හා මානසික ගැටුම නොමැති සමාජයක බොහෝ දේ ඉතා සරළ ලෙස සිදුවන අතර බොහෝ දේට ඉතා සරළ අරුත් ගැන්වීම් හා විසඳුම්ද පවතී (අද රට ජාතිය පිලිබඳ කථාබස් කරන ජාතිවාදී බහුතරයක් තුල නැත්තේද මේ හෘද සාක්‍ෂියයි).
             හෘද සාක්‍ෂියක් නොමැති අතිශය නග්න වෙළඳපොළ සබඳතා, කුහකත්වය, ආත්මාර්ථය රජකරන ත‍්‍රස්තවාදයෙන් මිදුනු සුරක්‍ෂිත සමාජයක් අපට උරුමව ඇති අතර ඔබත්් මමත් හෙට මුණගැසීමට නියමිත එම භූමියෙහිය. හෘද සාක්‍ෂිය විශ්වාස කරන සුලූතරයක් වූ මිනිසුන් සෑම අයෙකුම මහා පරිමාණයේ ප‍්‍රශ්ණ ගැන කථාකරනු වෙනුවට තනි මිනිසාගේ හෘද සාක්‍ෂිය පිලිබඳව අවධානය යොමුකළ යුතුයැයි මට සිතේ. දකුණේ ජනතාව අන් කවරදාකටත් වඩා පසුගිය කාළය තුල රාජ්‍යය සමඟ එක පෙළට සිටගන්නා ලදී. නමුත් සිදුවිය හැකි නරක දෙය නම් තමන් රාජ්‍ය නොවන බව ජනතාව විසින් අමතක කරදැමීමට ඇති ඉඩ ප‍්‍රස්ථාවයි. තමන් රාජ්‍ය නොවන බවත් තමන් හෘදසාක්‍ෂියක් දරාගත් තනි මිනිසෙක් බවත් සෑම අයකුම පසක් කරගත යුතුය. එනයින්ම රාජ්‍ය යාන්ත‍්‍රනයට වඩා තනි මිනිසාගේ හෘදසාක්‍ෂිය හා අභිමානය ගැන ජනතාව වදවිය යුතුය. හෙටදවසේ තම හෘදසාක්‍ෂිය ගැන වදවන මිනිසුන් පොඩි මිනිසාගේ අභිමානය ගැන වදවීම ඉතාමත් වැදගත් වන්නේ එය ඔබේත් මගේ මනුෂ්‍යත්වයට තීරණාත්මක වන බැවිනි.

වේලාව රාතී‍්‍ර 1. 35.
දැන් මට සැනසීමෙන් (?) නිදාගත හැක.

ප.ලි. 2009.05.20
මාවිල් ආරු සොරොව්ව මුදාගැනීමේ සිට මේ දක්වා මියගිය රජයේ හමුදා භටයින් ගණන 6,931 ක් බවත් තුවාල ලැබූ පිරිස විසිහයදහස් ගණනක් බවත් ආබාධිත වූ පිරිස දෙදහස් හයසිය ගණනක් බවත් ආරක්‍ෂක ලේකම්වරයා විසින් ප‍්‍රකාශ කරන ලදී.
ඔහුට අනුව යුද්ධයෙන් මියගිය කොටි සාමාජිකයින් සංඛ්‍යාව 21, 000 කට ආසන්නය. එක්සත් ජාතීන්ගේ වාර්තාවන්ට අනුව පසුගිය වසර 2 තුල යුද්ධයෙන් මියගිය සාමාන්‍ය ජනතාව 8,000 කි. (සුනාමියෙන් ලංකාවේ 36, 000 ක් පමණ මියගිය බව විශ්වාස කෙරේ)

ප.ලි. 2009.05.21
යුධ ජයග‍්‍රහණ සැමරීමේ වැඩසටහන් හේතුවෙන් පසුගිය දිනවල විකාශය නොවූ මුතු කිරිල්ලී, පබා හා ඉතින් ඊට පස්සේ නාට්‍ය අද සිට යළි විකාශය ඇරඹින.

ප.ලි. 2009.05.22

    Philosophical view: Middlesex, think again

    We the undersigned deplore Middlesex University's recent decision to close its philosophy programmes, including its prestigious and successful MAs. This is a matter of national and indeed international concern. Not only does it contradict Middlesex's stated commitment to promote "research excellence", it also represents a startling stage in the impoverishment of philosophy provision in the UK.
    We have participated in events organised by the Philosophy Group at Middlesex and can testify to its unique strengths and its significant and distinctive contribution to philosophy in the UK. Its set of MA programmes is currently the largest in the country.
    Philosophy is the highest-rated research subject at Middlesex. In the research assessment exercise 2008, it was rated first in philosophy among post-1992 universities, with 65 per cent of its research judged "world-leading" or "internationally excellent".
    Middlesex is widely recognised as one of the most important centres for the study of modern European philosophy anywhere in the English-speaking world. It has one of only a handful of philosophy departments left in the UK that provides both research-driven and inclusive postgraduate teaching and supervision aimed at a wide range of students, specialist and non-specialist.
    We call on Middlesex to reverse its damaging and ill-judged decision, and to renew its commitment to widening participation in education and excellence in research.

• Keith Ansell-Pearson, professor of philosophy, University of Warwick
• Alain Badiou, emeritus professor of philosophy, École Normale Supérieure, Paris
• Etienne Balibar, emeritus professor of philosophy, Université de Paris-Nanterre, and distinguished professor of humanities, University of California, Irvine
• Miguel Beistegui, professor of philosophy, University of Warwick
• Andrew Benjamin, professor of critical theory and philosophical aesthetics, Monash University, Australia
• Andrew Bowie, professor of philosophy and German, Royal Holloway, University of London
• Judith Butler, Maxine Elliot professor of rhetoric and comparative literature, University of California, Berkeley
• Susan Buck-Morss, Jan Rock Zubrow professor of government, Cornell University, New York
• Barbara Cassin, directeur de recherches, Centre National de la Recherche Scientifique, Paris
• Simon Critchley, professor of philosophy and chair of the philosophy department, New School for Social Research, New York
• Christopher Fynsk, professor of comparative literature and modern thought, and director of the Centre for Modern Thought, University of Aberdeen
• Simon Glendinning, reader in European philosophy, London School of Economics, and director of the Forum for European Philosophy
• Boris Groys, professor of Slavic and Russian studies, New York University
• Michael Hardt, professor of literature, Duke University, NC
• Harry Harootunian, emeritus professor of history, Chicago and New York universities
• Joanna Hodge, professor of philosophy, Manchester Metropolitan University
• Claude Imbert, emeritus professor of philosophy, École Normale Supérieure, Paris
• Mandy Merck, professor of media arts, Royal Holloway, University of London
• Dermot Moran, professor of philosophy, University College Dublin
• Michael Moriarty FBA, centenary professor of French literature and thought, Queen Mary, University of London
• Antonio Negri, philosopher and political scientist
• Jacques Rancière, emeritus professor of philosophy, Université de Paris VIII
• Kristin Ross, professor of comparative literature, New York University
• Lynne Segal, anniversary professor, psychosocial studies, Birkbeck, University of London
• Peter Sloterdijk, rektor der Staatlichen Hochschule für Gestaltung, Karlsruhe
• Gayatri Spivak, university professor in the humanities, Columbia University, New York
• Isabelle Stengers, professor of philosophy, Université Libre de Bruxelles
• Peter Weibel, chairman and CEO, ZKM/Center for Art and Media, Karlsruhe
• James Williams, professor of European philosophy, University of Dundee
• Slavoj Zizek, co-director of the International Centre for Humanities, School of Law, Birkbeck, University of London

 මිඩ්ල්සෙක්ස් විශ්ව විද්‍යාලයීය පරිපාලන ගොඩනැගිල්ලේ ශිෂ්‍යයින් රැදී සිටින අයුරැ දැක්වෙන ඡායාරෑප කිහිපයක් පහතින් පළවේ.
 

අපි මේ සංස්කෘතික විශ්වයේ සැරිසරමින් සිටින අතර විවිධ ආශාවන්, විවිධ බලාපොරොත්තු, විවිධ අරමුණු, විවිධ සිහින අපේ කරගෙන, මගේ කරගෙන ජීවත්වනවා. මෙලොව එළිය දකින මොහොතේදී අව්‍යාජ හදවතකට, අවංක හදවතකට හිමිකම් කියූ අපි හැම නිමේෂයකම, හැම පැයකම, හැම දවසකම නොයෙකුත් ආශාවන්, නොයෙකුත් ලෞකික දේවල් අපේ හිත්වල පොදි ගහගනිමින් මේ සංස්කෘතික විශ්වයේ අතරමං වෙමින් සිටිනවා. මගේ කරගත යුතු හීන මගේ හීන කරනොගෙන, මගේ කරගතයුතු නැති හීන මගේ කරගෙන යන මේ ගමන තුළ නිරන්තරයෙන් අපි හොඳ නරක, හරි වැරදි නිවැරදිව වටහා ගනිමින් නොගනිමින් මග හරිමින් මේ සංස්කෘතික විශ්වයේ අතරමං වෙමින් සිටිනවා. මෙතනදී දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව අපි අපේ සමාජයීය ජීවිතයට විවිධ සීමාවන් ලකුණු කරගනිමින් පටු මනසකට ගාල් වෙනවා. ඒ නිසාම මේ සංස්කෘතික ගමනේදී මට අනුව මම හරි, මට අනුව මම පොරක්, මට අනුව මට මීට වඩා කරන්න දෙයක් නැහැ, මට අනුව මගේ අවංකකම ගැන අව්‍යාජත්වය ගැන කාටවත් මාව ප‍්‍රශ්න කරන්න බැහැ, මට අනුව මගේ දෛවය කවුරුන් විසින් හෝ ලියන ලද්දක්, මට අනුව මගේ දෛවය වෙනස් කරන්න මටවත් වෙන කාටවත් බැහැ, මට අනුව මම මෙච්චරයි. 
                   ඔව්, වත්මන් සංස්කෘතික පොළොවේ සැරිසරන මට, අපිට මේ ක‍්‍රමවේදය විසින් හිතන්න පුරුදු කරල තියෙන්නේ ඒ විදියට. අපිව හිත්තවන්නෙ ඒ විදියට. ඉතින් මම එහෙමම හිතමින් ජීවිත් වෙනවා. අපි එහෙමම හිතමින් ජීවත් වෙනවා. මේ යථාර්ථය තුළ සිතීම කි‍්‍රයාව බවට පත් කරන අපි නිර්මාණය කරනවා ‘සමාජය’. ඉතින් අපි විසින්ම නිර්මාණය කළ නිර්මාණය කරන සමාජය තුළ බිහිවන ප‍්‍රතිඵලවලට අපිම බනිනවා. දන්න හැම විදියටම බනිනවා. 
                  දැන් අපි කාටද මේ බනින්නේ? අපි මොනවටද මේ බනින්නේ? හිතලා බලනවා නම් ඒ ප‍්‍රශ්න හරිම වැදගත්. කොහොම වුණත් අපි විසින්ම නිර්මාණය කරන අපේ සමාජය පිළිබඳව දළ අදහසක් ඇති කරගැනීමට සමාජය යම් අධ්‍යයනයකට භාජනය කළ විට මතුවන ප‍්‍රතිඵල අතර, 

• සමාජයක් විදියට අපි දවසින් දවස විනාශයේ මුඛයට යමින් සිටින නිසාම පත්තර පිටු පුරා වාර්තාවන ප‍්‍රවෘත්ති අතර මිනිස් ජීවිතවල ඛේදනීය අත්දැකීම් අකුරු වනවා.
•  දරුවන්ගේ ලෝකය යහපත් කරන බවට වගකිවයුත්තන් හඬගා කිව්වත් දිනෙන් දින දරුවන්ගේ ලෝකය විනාශවෙමින් පවතිනවා. දරුවන්ට ඔවුන්ගේ ලෝකය අහිමි වෙමින් පවතිනවා.
•  ළමා පරපුර අධ්‍යාත්මිකව පෝෂණය කරමින් ඔවුන්ව අධ්‍යාපනිකව දියුණු බුද්ධි මට්ටමකට ඔසවා තැබීම දෙමව්පියන්ගේ හා වැඩිහිටි සමාජයේ වගකීම වුවත් අද වන විට දරුවන් අධ්‍යාත්මිකව පෝෂණය කරනට අවශ්‍ය අවම දේවත් නොකරමින් සාහිත්‍යය දරුවන්ගේ ලෝකයෙන් ඈත්කර තිබෙනවා. දරු පරපුර කටපාඩම් ගිරව් බවට පත්කර ඔවුන් තුළින් නාමමාති‍්‍රක උගතුන් බිහිකරමින් සිටිනවා. දරුවන් තුළින් බුද්ධිමතුන් බිහිවීමේ කි‍්‍රයාවලිය ගබ්සා කර තිබෙනවා.
•  ආච්චි වුණත් මොකද හොඳට ලව් කරනවා නම් කියලා, එහෙම කියනකොට හිනාවෙලා, අත්පුඩි ගහලා, නටලා, ඒ සිංදු මාරයි කියපු වැඩිහිටි සමාජයම දැන් යටිගිරියෙන් බෙරිහන් දෙනවා ‘අද කාලෙ හැදෙන උන් ගන්න දෙයක් නැහැ, කොටින්ම වැඩිහිටියන්ට සලකන්න දන්නෙ නෑ’ කියලා.

             මේ විදියට පිටු පිරෙන්න ලියන්න පුළුවන් ඛේදනීය සිදුවීම් මේ සමාජය තුළ මුල් බැසගෙන තියෙන්නෙ මට මම හරි සමාජයක් තුළයි. මම මට වග නොකියන, මම අපිට වග නොකියන සමාජයක් තුළයි. මගේ හීන අපේ හීන එක්ක සමපාත නොවන සමාජයක් තුළයි.
              ඉතින් මෙහෙම සමාජයක මට අපිට සාම්ප‍්‍රදායික මිනිස් සිතීමට ගොඩවී පොදු ප‍්‍රකාශ නිකුත් කරමින් අනෙකාට බැන බැන, සමාජයට බැන බැන, සමාජය එල්ලූම් ගහේ යවන්න  ඕනි කිය කිය පණක් නැති, ඵලක් නැති වචන මතුරමින් ඉන්න පුළුවන්ද? කෙස් පැලෙන තර්කවලින් සමාජය වෙනස් කරන්න හිස් වචන කියකිය ඉන්න පුළුවන්ද? අමාරු ඇත්ත වෙනුවට ලේසි බොරුව තෝරාගනිමින් ‘ෂේප්’ න්‍යාය අනුගමනය කරන්න පුළුවන්ද?
              මේ ප‍්‍රශ්නාර්ථ  මීට අවුරුදු 06කට කලින් අපිව නිරුත්තර කළා. අපිව අවදි කළා. අපිව සකී‍්‍රය කළා. ඒ හරහා දුෂ්කර මුත් සත්‍යවාදී ගමනකට අපිව තල්ලූ කළා.
               අපි ඒ ප‍්‍රශ්නාර්ථවලට සවිඥානික වුණා. ඒ ප‍්‍රශ්නාර්ථවලට අභිමුඛ වුණා. ඒ ප‍්‍රශ්නාර්ථවල බර පිළිබඳ පුළුල් කතිකාවකට ගොඩවුණා. ඒ අනුව අවංක කියවීමක ගැඹුරු සංවාදයක ප‍්‍රතිඵලය විදියට අපි කැමැත්තෙන්ම ඒ දුෂ්කර මාවත තෝරගත්තා.
               ඒ තෝරා ගැනීමේ  ප‍්‍රතිඵලය විදියට අපි දැනුවත්වම සමාජයට දියවෙන්න පටන් ගත්තා. අපි දියවෙන තරමට සමාජය විසින් අපිව ගුණයෙන් පෝෂණය කරන්න වුණා. අපි සමාජයීය මිනිසුන් වුණේ මේ සියලූ තත්වයන්වල ප‍්‍රතිඵල විදියටයි.
                මේ අපේ සමාජයීය සිතීම, මේ අපේ සමාජයීය සිටීම. ඒ තුළ ගොඩනැගුන අපේ සමාජයීය භාවිතය දිනෙන් දින ව්‍යුහයක් ලෙස මෝරන්න පටන් ගත්තා. ක‍්‍රමිකව වැඩෙන අපේ මේ ව්‍යුහයට භාෂා ලෝකය තුළ අර්ථ නාමයක් අවශ්‍ය නිසාම අපි මේ ව්‍යුහයට ‘සංවේදී මිනිස් පවුර’ යන නම තැබුවා. 
                  අවුරුදු 06 ක් පුරා මේ සංවේදී මිනිස් පවුර තුළ අපි බොහෝ කි‍්‍රයාකාරකම්  කරමින් සිටිනවා. ඒ කි‍්‍රයාකාරකම් විටෙක මහා සමාජ ප‍්‍රකාශන මහා සමාජ සත්කාරයන් දක්වා විශාල වන අතර තවත් විටෙක එය කුඩා දරුවකුට පොතක් පෑනක් අරන් දෙන තරමට සුළු උපකාර බවට පත්වී කුඩා වනවා.
               කොහොම නමුත් ඒ සියලූ  කි‍්‍රයාකාරකම් මේ වියමන තුළ අකුරු බවට පත්කරන්නට අපේක්‍ෂා නොකරන අතර ‘අපි’ පිළිබඳව යම් අවබෝධයක් ලබාගැනීමට දළ අදහසක් ඇතිකරගැනීමට සංවේදී මිනිස් පවුර එක් එක් ව්‍යුහයක් හරහා මේ මහ පොලවේ කි‍්‍රයාකරන ආකාරය මෙහි සංක්‍ෂිප්තව අකුරු කරනවා.

සුබෝධන ළමා කවය

              කොහේ පිපුණත් මල් මල් මයි. එකපාට මල්වලට වඩා පාට පාට මල් එකතැනක තියෙනකොට ලස්සනයි. එක එක ජාතියේ මල් එක තැනක තියෙනකොට ලස්සනයි.
              කාගෙ වුණත් දරුවො දරුවොමයි. එකම පාට එකම ආගමේ එකම ජාතිකත්වයේ දරුවන්ට වඩා විවිධ ජාති, කුල, ආගම්, පාට නියෝජනය දරුවන් තුළ ඇති විවිධත්වය ළමා ලෝකය තුළ මොනතරම් අපූරු සිතුවම් විචිත‍්‍රවත් කරනවාද?
              අපි පුංචි දූ  පුතුන්ගේ ලෝකය ලස්සනට නිර්මාණය කරන්න ඔවුන්ගේ පුංචි මනසට ඇතුල්වෙලා ඉන්නවා. ඔවුන් එක්ක සිංදු කියනවා. සෙල්ලම් කරනවා. චිත‍්‍රපට බලනවා. ඔවුන්ට උගන්වනවා. විවිධ කි‍්‍රයාකාරකම් හරහා ඔවුන්ව ආදරයෙන් පෝෂණය කරනවා.
              වැඩිහිටි සමාජය විසින් ජාති, කුල, ආගම් බේද මේ පුංචි ලෝකයට ඇතුල් කරන කි‍්‍රයාවලියට එරෙහිව අපි මහා පවුරක් සේ නොසැලී සිටිනවා.

අරුණෝදය යෞවන කවය

              නව යෞවන විය සහ යෞවන විය කියන්නේ ජීවිතයේ තීරණාත්මක කඩඉමයි. බොහෝ දෙනා මේ අවදියේ දී ජීවිතය පටන් ගත යුත්තේ කොහොමද? තෝරාගත යුත්තේ මොනවාද? කාවද? අතහැරිය යුත්තේ මොනවාද? කාවද? කියලා හරිහැටි අවබෝධ කරගන්නේ නැති නිසා හිමිදිරි පාන්දරම ජීවිතය වරද්ද ගන්නවා. මේ තත්වය තුළ හරිම භයානක ප‍්‍රතිඵල සමාජගත වනවා. ඒ නිසා අපිට මේ නව යෞවන සහ යෞවන වියේ පසුවන දූ දරුවන් පිළිබඳ පැහැරහැරිය නොහැකි වගකීමක් තියෙනවා.
             ඒ වගකීම ඒ බරෙන්ම භාරගත් අපි මේ වනවිට මේ තරුණ පරම්පරාවට රැස්වන්නට, කතාබහ කරන්නට, ඉගෙනගන්නට, සතුටුවන්නට අරුණෝදය කවය නිර්මාණය කර තිබෙනවා.
              ජීවිතය පිළිබඳව ධනාත්මකව හිතන්නට, ජීවිතය පිළිබඳව යථා සිහින පමණක් මනස තුළට ගොනු කරන්නට, ජීවිතය සමාජය ඉගෙනගන්නට, ජීවිතය විඳින්නට තරුණ දූ පුතුන්ට අරුණෝදය කවය හරහා ඉඩ ප‍්‍රස්ථාව සලසා තිබෙනවා.

හිරු පුස්තකාලය

              ‘කියවීම මිනිසා සම්පූර්ණ කරයි’ කියන කියමනට අපි පුංචි සංශෝධනයක් එකතු කළා. ‘අර්ථවත් පොතපත කියවීම මිනිසා සම්පූර්ණ කරයි’ අපි එහෙම කියන්නේ අද වෙනකොට මේ සමාජයට මුදාහැරලා තිබෙන බොහෝ පොතපත මනස දූෂණය කරන්නට තරම් සැහැසි ප‍්‍රකාශන වී ඇති නිසයි.
              අපි ළඟ හොඳ පොත්පත් ටිකක් තියෙනවා. අපි ඒ පොත් පත් අපේ ගමේ දූ දරුවන්ට, තරුණ තරුණියන්ට, වැඩිහිටියන්ට කියවන්න දෙනවා. හිරු පුස්තකාලය නිසා අපේ ගම දැන් අකුරු වෙනුවට ජීවිත කියවන්න පටන් අරගෙන තිබෙනවා.

අකුරු පෙර පාසල

අකුරු පෙර පාසල තුළින් අපි සිඟිති දූල පුතාලගෙ පූර්ව ළමාවිය සංවර්ධනයට යොමුවෙනවා. මේ සඳහා පෙර පාසලේ ගුරුතුමියන් 03 දෙනෙක් වෙහෙසෙනවා. මේ වන විට කුඩා දූ පුතුන් 30ක් පමණ අකුරු පෙරපාසලේ ඉගෙනුම ලබනවා. මේ පුංචි මනස් නිවැරදිව, මනෝ විශ්ලේෂණිකව හඳුනාගත් අපි පුංචි දූලා පුතාලට ජීවිතයට නිවැරදි ආරම්භයක් ලබාදීමට කටයුතු කරමින් සිටිනවා. (අකුරු පෙරපාසල සඳහා පමණක් අපි සුළු මුදලක් අයකරනු ලබනවා. ඒ ගුරු මණ්ඩලයේ නඩත්තු කටයුතු සඳහා. සංවේදී මිනිස් පවුර බේරුවල ප‍්‍රදේශය තුළ සිදුකරන එකම මූල්‍යමය ගණුදෙනුව මෙය පමණයි.

පෙරඹර සංස්කෘතික මණ්ඩපය

සිංදු කියන්න, නටන්න, නාට්‍ය රඟපාන්න වගේම විවිධ කලා කුසලතාවයන් ඇති ඒවා වර්ධනය කරගන්න ආස දූ පුතුන් අපේ ගමේ ඉන්නවා. ඔවුන්ගේ හැකියාවන් වර්ධනය කරගැනීම සඳහා මෙන්ම එම කුසලතාවයන් ගම තුළ මෙන්ම ගමෙන් පිටතත් වේදිකාගත කරන්නට ඉඩකඩ ලබාදීම පෙරඹර සංස්කෘතික මණ්ඩපයේ අරමුණයි. මේ වන විට පෙරඹර සංස්කෘතික මණ්ඩපය හරහා දක්‍ෂ කලාකරුවන් සමාජගත කිරීමට මෙන්ම සාර්ථක කලා මහෝත්සව කළඑළි ගන්වන්නට අපට හැකිවී තිබෙනවා.

දුයිශෙන් ඉස්කෝලෙ

                  අපි චිංගීස් අයිත්මාතව්ගේ ‘ගුරු ගීතය’ කියෙව්වා. ගුරු ගීතයේ අකුරු නෙවෙයි ජීවිත කියෙව්වා. ඒ කියවීමේදී  දුයිශෙන් මහා සාරවත් මිනිසෙක්ව අපට අභිමුඛ වුණා. අපි දුයිශෙන්ට ආදරය කළා. දුයිශෙන්ව අපේ පොලවේ ජීවත්කරවන්නට අපිට  ඕන වුණා.
                   අපි අපේ ගමේ  ඉස්කෝලයක් පටන්ගත්තා. ඒ ඉස්කෝලෙට දුයිශෙන් ඉස්කෝලෙ කියලා නම තිබ්බා. අකුරු පන්තියේ ඉඳන් අ.පො.ස. උසස් පෙළ දක්වා දරුවන්ට අපි දුයිශෙන් ඉස්කෝලෙදි සිප්සතර ලබාදෙනවා. හැබැයි ඒ වෙනුවෙන් අපි රුපියලක්වත් අයකරන්නේ නැහැ. ඉගැන්වීමෙන් ලැබෙන ආත්ම තෘප්තිය අපිට කෝටියක් වටිනවා. අපෙන් ඉගෙනගන්න දරුවන්ගේ බුද්ධි වර්ධනය දිහා බලලා අපි නිහතමානීව සතුටු වෙනවා.

සියැටල් පරපුර

           අපි ළමා ලෝකයට වැඩිපුර සංවේදී වෙනකොට අපිට අවබෝධ වුණ කාරණයක් තමයි අද ළමා පරපුර මෙන්ම තරුණ පරපුර ගහ කොළට, සතාසීපාවාට ආදරය නොකරන යාන්ති‍්‍රක දිවි පෙවෙතකට යොමුවෙලා තියනවා කියන අවාසනාවන්ත යථාර්ථය. ගහ කොළට ආදාරය නොකරන පරම්පරාවකින් තෙතමනයක් ඇති හිතක් බලාපොරොත්තු වෙන්න පුළුවන්ද? නිර්මාණ උල්පතක් බලාපොරොත්තු වෙන්න පුළුවන්ද? මානව සමාජයට ආදරයක් බලාපොරොත්තු වෙන්න පුළුවන්ද?
            අපි සියටල් පරපුර නිර්මාණය කරමින් සිටිනවා. ගස්කොළන්වලට ආදරය කරන ඒ උතුම් පරපුර නිර්මාණය කරමින් සිටිනවා. ගස් හිටවලා, වතුර දාලා, ආදරයෙන් ගහ හදලා, මලක් පිපෙනකොට ඒ දිහා බලලා හිනාවෙන පරම්පරාවක් අපි බිහිකරමින් සිටිනවා. සියටල් පරපුර තුළින් තෙතමනයක් ඇති ලස්සන හිත් අපේ ගමට කැන්දන්න හැකි වේවි. 

විශ්ව ප‍්‍රජා මණ්ඩලය

           ගමක් තනන්න, පරපුරක් බිහිකරන්න ලේ දහඩිය කරපු තාත්තලා වගේම ලේකිරි කරපු අම්මලා ගම වෙනුවෙන්, සමාජය වෙනුවෙන් තම ජීවිතයේ උතුම් කාලය කැපකරලා අද වෙනකොට පවුල තුළ හුදකලා වී සිටින්නේ ‘දැන් ඉතින් අපේ කාලෙ ඉවරයි’ කියන සිතුවිල්ලට කොටුවෙලා. ඒත් අපේ විශ්වාසය ගමක් ලස්සන කරන්න, ගමක් ගොඩනගන්න, ගමට ආදරය කරන සමාජ සංවිධාන වගේම දෙමාපියන් ද එක හිතින් අත්වැල් බැඳගත යුතු බවයි. දරුවන්ගේ ලෝකය ලස්සන කරන්න ගමම එකම පවුරක් සේ එක්ව කි‍්‍රයාකළ යුතු බවයි.
          අපේ මේ විශ්වාසය තුළ අපි රටට ලස්සන ගමක් බිහිකරන්න විශ්ව ප‍්‍රජා මණ්ඩලය නිර්මාණය කළා. ගමට වටින, රටට වටින උතුම් මිනිසුන් එක්ක හැකි උපරිම සීමාවේ වැඩකලාවක් තුළ ගම ගොඩනංවන්න, සාමූහිකත්වය වර්ධනය කර ගම සංවර්ධනය කරන්න විශ්ව ප‍්‍රජා මණ්ඩලය හරහා අපි උත්සාහ දරමින් සිටිනවා.
          ගම සාමූහික කළ තරමට ගමට දිනාදිය හැකි ජයග‍්‍රහණ අපමණ නිසාම විශ්ව ප‍්‍රජා මණ්ඩලයට ගම තුළ කරන්නට ඇති දේ අපමණයි.
          මේ ව්‍යුහයන් හරහා සංවේදී මිනිස් පවුර බේරුවල ප‍්‍රදේශය කේන්ද්‍ර කරගෙන පොදු ජන මනස සංවර්ධනය කරන්න යෝධ ගමනක පුංචි පියවර කිහිපයක් ඉදිරියට පැමිණ තිබෙනවා. බේරුවලට පමණක් සීමා නොවන අපේ සිතීම තුළ අපි විවිධ ප‍්‍රදේශ ගවේෂණය කරමින් පුළුල් කි‍්‍රයාකාරකම් කරමින් සිටිනවා. එහි ප‍්‍රතිඵල ලෙස මේ වන විට අපට යාපනයේ උඩුවිල්, නාරන්තනෙයි, චාවකච්චේරි සහ පේදුරුතුඩුව වැනි ප‍්‍රදේශවල ළමා හා තරුණ කණ්ඩායම් සමඟ කටයුතු කිරීමේ හැකියාව ලැබී තිබෙනවා. ඒ සහෝදර බැමි නිසා අපිට ඇත්තේ අසීමිත ආශ්වාදයක්.
           සංවේදී මිනිස් පවුර බේරුවල ප‍්‍රදේශයේ කි‍්‍රයාත්මක වන්නේ ගල්පොත්ත සංවේදී පියස මධ්‍යස්ථානය කොට ගනිමින්. වර්ග අඩි 2000ක පමණ බිම් මහලකින් සමන්විත සංවේදී පියසේ පළමු මහල රඟහලක් ලෙස සකස් කරගැනීම අපේ අනාගත සිහිනයක්.
            සංවේදී මිනිස් පවුර ලෙස අප යන මේ ගමන ඇත්තෙන්ම අසීරුයි. වැටි වැටි නැගිටිමින් යන මේ ගමන තුළ අසීරුතාවයන් නිසාවෙන්ම ගමන අතහැර දමන්නට අපට බලකෙරෙන වාර අනන්තයි. අප‍්‍රමාණයි. ඒත් මොනතරම් අසීරු වුවත් මොනතරම් දුෂ්කර වුවත් මොනතරම් කටුක අත්දැකීම්වලින් සමන්විත වුවත් මේ මාවතේම ගමන් කරන්නට ඒ හරහා මිනිස් සමාජයට අවම යුතුකම්වත් ඉටුකරන්නට අපි තීරණය කර අවසන්. ග‍්‍රාමීය මිනිස් සමාජය මෙන්ම නාගරික මිනිස් සමාජය තරණය කරමින් සියලූ මිනිස් ජීවිත බුද්ධිය හා තෘප්තිය පිරි දියුණු සමාජ තලයකට ඔසවා තබන්නට අප දරණ උත්සාහයේ දී අපත් සමගින් අත්වැල් බැඳගනිමින් විවිධ ක්ෂේත‍්‍රවල සිටින අපේ සහෘදයින් අපව දිරිමත් කිරීම අපට මහත් ශක්තියක්. යථා පොළව තුළ සමාජයම දියවීමක් උදෙසා අප දරණ වෙර හමුවේ අපට ශක්තිය සපයන අපට හුස්ම දෙන අව්‍යාජ මිනිසුන්ගේ ඒ අමිල දායකත්වය හෙට දිනයේ ද අපට වඩවඩා අවශ්‍යයි. අප සමඟ අත්වැල් බැඳගන්නා පරාර්ථකාමී මිනිසුන්ගේ ශක්තිය ද එක් රැුස්කරගෙන වඩවඩා සමාජගත වන්නට අපි දැඩි වුවමනාවකින් කටයුතු කරමින් සිටිනවා.

සංවේදී මිනිස් පවුර
සංවේදී පියස,
ගල්පොත්ත,
බේරුවල,
ශී‍්‍ර ලංකාව.